شاهدان غدیر

علی - علیه السلام - در رحبه مردم را سوگند داد که هر کس که بیانات رسول خدا - صلی الله علیه و آله - را در روز غدیر خم شنیده برخیزد و گواهی دهد فرمود: تنها کسانی برخیزند که بلاواسطه آن را از رسول خدا شنیده اند، پس دهها نفر برخاستند و گفتند: گواهی می دهیم که رسول خدا - صلی الله علیه و آله فرمود: آگاه باشید! که خداوند ولی من و من ولی مومنینم، هان! هر کس که من مولای اویم علی است مولای او...[1] ولیکن در حقیقت آنان این روش - انکار - را از ابوحنیفه پیروی کرده اند که او به شاگردان خود می گفت: در برابر شیعه به حدیث غدیر خم اقرار نکنید وگرنه بر شما فائق خواهند آمد، پس هیثم بن حبیب به او گفت: چرا به حدیث غدیرخم اعتراف ننمایند آیا روایت آن به تو نرسیده است؟ 

روایت کامل امام علی (ع) از کربلا

درنگ در روایت مشهوری است که بنابر آن حضرت علی (ع) به هنگام عبور از کربلا در حرکت برای نبرد صفین و یا بازگشت از آن، گذری به کربلا نمودند و همانجا در شان این جایگاه فرمودند: « اینجا جاى خوابانیدن شترهایشان (مرکب هایشان) و محل ریختن خون و هلاکت آنهاست». به گمان نخستین بار این سخن در کتاب «وقعه صفین» و این گونه نقل شده است: « نصرسعید بن حکیم العبسی عن الحسن بن کثیر عن ابیه ان علیا اتی کربلاء فوقف بها فقیل یا امیرالمومنین هذه کربلاء قال ذات کرب و بلاء ثم اوما بیده الی مکان فقال هاهنا موضع رحالهم و مناخ رکابهم و اوما بیده الی موضع آخر فقال هاهنا مهراق دمائهم». (وقعه صفین، نصر بن مزاحم منقری (حدود 120- 212 ق) قم، کتابخانه آیت الله مرعشی، 1403هجری، ص 142